Verdriet dempen of voelen?
Hoe ga je om met verdriet? Mag jij erbij stil staan van jezelf; geef je jezelf de ruimte om het te voelen? Of demp je het, bijvoorbeeld met eten? Emotie-eten kan zowel bij negatieve situaties gebeuren, zoals een verlies, als bij positieve situaties; denk aan als er iets te vieren is. Deze blog gaat over hoe verdriet voor mij is. Misschien haal je er wat steun uit voor je eigen verdriet, en misschien helpt het je om even stil te staan bij hoe jij omgaat met lastige emoties.
Dinsdag 14 juni
Op die dag is onze familiehond Tommie ingeslapen. Tommie was bijna 13 en had last van allerlei kwaaltjes, waaronder artrose en epileptie. De dierenarts is bij ons thuis gekomen, zodat we hem in zijn eigen vertrouwde omgeving gedag konden zeggen. De hele tijd heeft mijn moeder hem op schoot mogen houden. Het afscheid verliep rustig en liefdevol en naderhand mochten wij hem zelf in de bus tillen; op naar zijn laatste ritje. We waren allebei verdrietig, maar ook opgelucht voor hem dat hij geen pijn meer heeft.
Dempen of voelen?
Ik vind verdriet de moeilijkste emotie. Vroeger hield ik tranen het liefst zoveel mogelijk binnen, want als je huilt, ben je kwetsbaar. En als ik dan op een later moment toch weer verdrietig werd, dan dempte ik dat met eten, met muziek, met sport, met alcohol.
De afgelopen tijd lukt het me meer om verdriet toe te laten. Ik accepteer dat het verdriet er moet zijn en dat dat oké is. Ook steeds meer als er andere bij zijn. De eerste stap – voor mij – was om de emotie of het gevoel in m’n lichaam te benoemen. M’n keel slaat dicht, ik word misselijk, m’n ogen branden.
-Hey, ik voel me verdrietig-
Ik wacht af hoe de ander reageert en of ik me veilig genoeg voel om kwetsbaar te zijn.
Wat helpt om me over te geven aan de emotie, is ontspannen en ademen. Diep ademen. Als je verdriet onderdrukt, maak je jezelf vaak klein. Het verdriet slaat naar binnen, als spanning in je lichaam, en je ademt oppervlakkig. Ik probeer rechtop te gaan zitten, m’n armen langs m’n lichaam te laten hangen en ik adem langzaam en diep door. Door het verdriet heen, bijna alsof het een wee is.
Het verdriet komt, maar het gaat ook weer. En dat is allebei oké.
Slaap lekker, Tommie. We missen je.
